การที่เราทุกคนกลัวความเหงานั้น อาจจะต้องเข้าใจเสียใหม่ว่า อันที่จริงแล้วความเหงานั่นแหละคือชีวิตที่แท้จริงของเรานั่นเอง
ไม่ว่าพ่อแม่ พี่น้อง ญาติ เพื่อนฝูง สามีภรรยา และลูก ถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมทางแต่ก็เป็นเพื่อนร่วมทางที่ไม่ถาวร เพราะความสัมพันธ์กับคนใกล้ชิดนั้นล้วนเป็นสิ่งสมมุติทั้งนั้น สมมุติเป็นพ่อแม่พี่น้องกัน และบทบาทที่แสดงต่อกันด้วยความผูกพันและหน้าที่ ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปในช่วงชีวิตหนึ่งเท่านั้น เรามาคนเดียวแล้วเราก็ไปคนเดียว จะไปทีเดียวกันหลาย ๆ คนไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นลูก เป็นสามี เป็นภรรยา พ่อแม่พี่น้องก็ไม่มีใครสักคนที่ตามเราไปได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น